Wykorzystanie doświadczeń Unii Europejskiej w zakresie polityki spójności przez Mercosur

Spis treści:

Wstęp

1. Transfer polityki – ujęcie teoretyczne

Wstęp
1.1. Definicje, rodzaje i funkcje polityki
1.1.1. Polityka publiczna
1.2. Umiejscowienie koncepcji transferu polityki na gruncie teoretycznym: transfer, dyfuzja, konwergencja, izomorfizm, eksport polityki na poziomie międzynarodowym
1.3. Pojęcie transferu polityki
1.3.1. Przedmiot, powody, formy i typy transferu polityki
1.3.2. Podejścia analityczne do transferu polityki
1.3.3. Podmioty i sieci transferu polityki
1.3.4. Etapy transferu polityki
1.3.5. Poziomy transferu polityki
1.3.5.1. Transfer polityki z państw bardziej do mniej rozwiniętych
1.3.6. Bariery w transferze polityki
1.4. Transfer działań Unii Europejskiej

2. Polityka spójności Unii Europejskiej jako przedmiot inspiracji, uczenia się i transferu

Wstęp
2.1. Ewolucja polityki spójności UE i jej zasad
2.2. Podmiot, cele i nakłady finansowe w  ramach polityki spójności
2.2.1. Podmiot polityki spójności
2.2.2. Cele i instrumenty finansowe polityki spójności
2.2.2.1. Finansowanie polityki spójności UE
2.2.2.2. Europejska współpraca terytorialna
2.3. Instytucje polityki spójności UE
2.3.1. Instytucje poziomu unijnego
2.3.2. Instytucje poziomu państw członkowskich
2.4. Polityka spójności jako źródło uczenia się i inspiracji dla państw pozaunijnych

3. Zarządzanie rozwojem terytorialnym w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach – podejście strategiczne

Wstęp
3.1. Modele rozwoju w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach
3.1.1. Podejście historyczne i metodyczne do zarządzania rozwojem regionalnym i lokalnym w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach
3.2. Decentralizacja w państwach Ameryki Łacińskiej i Karaibów
3.2.1. Decentralizacja polityczna w wybranych państwach Ameryki Łacińskiej
3.3. Zróżnicowanie poziomu rozwoju państw i regionów Ameryki Łacińskiej i Karaibów
3.3.1. Zróżnicowanie poziomu rozwoju regionów Ameryki Łacińskiej i Karaibów
3.3.2. Charakterystyka i przesłanki prowadzenia polityki rozwoju regionalnego w wybranych państwach Ameryki Łacińskiej i Karaibów
3.3.2.1. Argentyna
3.3.2.2. Boliwia
3.3.2.3. Brazylia
3.3.2.4. Paragwaj
3.3.2.5. Urugwaj
3.3.2.6. Wenezuela
3.3.2.7. Chile
3.3.2.8. Kolumbia
3.3.2.9. Ekwador
3.3.2.10. Peru
3.3.2.11. Gujana
3.3.2.12. Surinam

4. Mercosur jako odbiorca transferu w zakresie polityki regionalnej?

Wstęp

CZĘŚĆ PIERWSZA

4.1. Charakterystyka Mercosur
4.1.1. Instytucje Mercosur
4.1.2. Przesłanki prowadzenia polityki spójności w Mercosur
4.1.2.1. Zróżnicowanie poziomu rozwoju w Mercosur
4.1.3. Wsparcie UE dla procesów integracyjnych w Mercosur jako kanały transferu poprzedzające dialog i transfer w zakresie polityki spójności
4.1.3.1. Środki Europejskiego Banku Inwestycyjnego
4.1.3.2. Instrumenty wsparcia mieszanego (blended facility)

CZĘŚĆ DRUGA

4.1.4. Dialog Unii Europejskiej z Mercosur i jego państwami w zakresie polityki regionalnej oraz kanały transferu
4.1.4.1. Kanały transferu wspomagające dialog w zakresie polityki regionalnej
4.1.4.2. Transfer koncepcji spójności do dokumentów i programów w Mercosur
4.1.4.3. Polityka regionalna w ramach dialogu UE – CELAC
4.1.4.4. Podmioty i czynniki wpływające na transfer polityki spójności
4.2. Fundusz konwergencji strukturalnej Mercosur – FOCEM. Efekt transferu
4.2.1. Ewolucja budżetu FOCEM
4.2.2. Funkcjonowanie FOCEM
4.2.3. Projekty z dofinansowaniem FOCEM. Ocena efektywności i zakładane rezultaty
4.3. Współpraca transgraniczna w Mercosur i Ameryce Łacińskiej i na Karaibach. Efekt transferu
4.3.1. Współpraca zdecentralizowana między regionami UE a regionami Ameryki Łacińskiej i Karaibów
4.3.2. Instytucjonalne podstawy współpracy transgranicznej w Mercosur
4.3.3. Planowanie strategiczne współpracy transgranicznej w Mercosur

Wnioski i zakończenie

Bibliografia

Załącznik 1. Lista wywiadów

Spis tabel