Drama procesualna w pracy z dziećmi w przedszkolu i klasach I-III

0 opinii

Napisz opinię

Autor: Kamila Witerska
Wydawca: Difin
ISBN: 978-83-66491-14-4
Data wydania: 2021
Liczba stron/format: 110/B5
Oprawa: miękka

Cena detaliczna

39,00 zł
35,10 zł
Najniższa cena z ostatnich 30 dni: 35,10 zł

10% taniej

Darmowa dostawa od 200 zł
Wysyłka w ciągu 24h

Ilość

Dostępność: Duża ilość w magazynie

Drama procesualna jest metodą, którą można zastosować w różnych grupach wiekowych, ale jest szczególnie przydatna w pracy z dziećmi, ponieważ dzieci łatwo identyfikują się z rolą, ich myślenie oparte jest na operacjach konkretnych (Piaget & Inhelder, 1999), jeszcze nieabstrakcyjne, więc trudniej jest im pracować dramą opartą na technikach. W dramie dziecięcej najpierw jest działanie, a później jego analiza. Kiedy dziecko dostaje rolę, już w momencie jej otrzymania jest fikcyjną postacią, i co więcej już od tej chwili zaczyna poruszać się i wydawać dźwięki charakterystyczne dla niej. Dziecko całe jest w roli od chwili jej przybrania, a dopiero po czasie może nastąpić analiza działań, werbalizacja przeżyć, uogólnianie i budowanie pojęć.

Książka składa się z dwóch części. Pierwsza z nich to część teoretyczna, mówiąca o dramie procesualnej jako jednej z odmian dramy. W tej części omówiona została drama jako metoda edukacyjna, jej możliwości i uwarunkowania, ale przede wszystkim drama procesualna, jej elementy, metody ewaluacji oraz związek z zabawą tematyczną. Ważną część stanowi tutaj omówienie strategii dramowych, specyficznych dla tej odmiany dramy. Druga część publikacji prezentuje zastosowanie dramy procesualnej w praktyce. Zawiera scenariusze zajęć dramowych oraz planer, tj. narzędzie do jej planowania.

Obie części stanowią spójną całość – scenariusze zajęć są podstawą, do której odniesienia znajdują się w części teoretycznej. Dzięki temu czytelnik może odnaleźć omawiany w scenariuszu element w kontekście całych zajęć dramowych.

Patronat:

Recenzja

Prof. dr hab. Krystyna Pankowska:

Autorka łączy w swojej książce wiedzę z wielu dziedzin, w tym przede wszystkim z zakresu pedagogiki (elementów historii wychowania i współczesnych teorii pedagogicznych) oraz psychologii rozwojowej, co jest istotne ze względu na zaadresowanie książki do nauczycieli pracujących z małymi dziećmi. (…) Opracowanie zawiera starannie wyselekcjonowany materiał dotyczący specyfiki dramy procesualnej, a sposób i kompletność ujęcia tematu świadczą o bardzo dobrej znajomości przedmiotu przez Autorkę. (…) Ważna w publikacji jest część praktyczna zawierająca autorskie scenariusze dramowe oraz planer do projektowania własnych zajęć przez nauczycieli. Obie części tworzą przy tym integralną całość, w części teoretycznej bowiem Autorka powołuje się na przykłady dramy zamieszczone w drugiej, a praktyczne propozycje są ściśle związane z zaprezentowaną wcześniej teorią. Zwrócenie uwagi na możliwość zastosowania dramy procesualnej w pracy z najmłodszymi, zakładającej tym razem działanie w dłuższym przebiegu, zainteresuje z pewnością wszystkich sympatyków tej metody. Książka może być zatem adresowana do szerokiego kręgu odbiorców, między innymi do nauczycieli oraz studentów kierunków humanistycznych i społecznych, w tym przede wszystkim pedagogiki.

Fragment książki

Część druga. DRAMA PROCESUALNA W PRAKTYCE

Autor książki

Kamila Witerska

adiunkt w Katedrze Pedagogiki Twórczości Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi. Stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki uzyskała na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Interesuje się dramą, stymulowaniem motywacji i kreatywnego myślenia a także mechanizmami wpływu społecznego na procesy uczenia się. Posiada ponad 10-letnie doświadczenie w pracy dramą z dziećmi, młodzieżą i osobami dorosłymi. Jest autorką pierwszej w Polsce publikacji dotyczącej porównania metody dramy stosowanej w różnych grupach wiekowych. Książki tego autora

Spis treści:

Wprowadzenie

Część pierwsza. TEORETYCZNE PODSTAWY DRAMY PROCESUALNEJ

Rozdział 1. DRAMA

1.1. Kiedy drama wpływa na rozwój człowieka. Funkcje dramy
1.1.1. Możliwości dramy we wspieraniu rozwoju dziecka
1.1.2. Gdzie diabeł nie może, tam dramę pośle. Szczególne możliwości dramy w edukacji i w terapii
1.2. Kiedy rozwój człowieka wpływa na dramę. Rozwojowe uwarunkowania dramy edukacyjnej

Rozdział 2. DRAMA PROCESUALNA

2.1. Elementy dramy procesualnej
2.1.1. Improwizacja
2.1.2. Pre-tekst
2.1.3. Budowanie wiary w fikcję
2.1.4. Role
2.1.5. Refleksja
2.1.6. Rozszerzone ramy czasowe
2.1.7. Epizodyczna struktura dramy procesualnej
2.1.8. Integralna publiczność
2.2. Ewaluacja zajęć dramowych
2.3. Drama procesualna a zabawa tematyczna
2.4. Strategie w dramie procesualnej
2.4.1. Strategie wprowadzające
2.4.2. Strategie pogłębiające
2.4.3. Strategie zamykające

Część druga. DRAMA PROCESUALNA W PRAKTYCE

SCENARIUSZE
Koty
Maks i Mały Smok
Zaginione szczęście
Statek
Ptaki
Drama Planer

BIBLIOGRAFIA

Birch, A., & Malim, T. (1998). Psychologia rozwojowa w zarysie. Od niemowlęctwa do dorosłości. Warszawa: PWN.
Boal, A. (2002). Games for Actors and Non-actors. London and New York: Routledge.
Bolton, G. (1984). Teacher in Role and Teacher Power. Materiały nieopublikowane.
Bolton, G. (2000, April Volume 1). It’s all theatre. Drama Research, strony 21–29.
Bowell, P., & Heap, B.S. (2000). Sign as the concrete manifestation of frame tension in process drama. (L. Ch., Red.) Drama Research. The Research Journal of National Drama (1/April 2000).
Bowell, P., & Heap, B.S. (2013). Planning Process Drama. Enriching teaching andlearning. London, New York: Routledge.
Caillois, R. (1973). Żywioł i ład. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy.
Chodasz, A., & Winiarek-Kołucka, M. (2010). Kluczowe elementy dramy. W A.R. Jagiełło-Rusiłowski, Drama w STOP-KLATCE. W kierunku pozytywnej zmiany społecznej (strony 20–33). Warszawa: Stowarzyszenie Praktyków Dramy STOP-KLATKA.
Courtney, R. (1982). Re-Play: Studies of Human Drama in Education. Toronto: Ontario Institute for Studies in Education.
Dobińska, G., & Cieślikowska-Ryczko, A. (2019). Techniki i metody relaksacyjne w wychowaniu edukacji i terapii. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
Dobson, T. & Stephenson, L. (2018, March). “I think it fits in”: using process drama to promote agentic writing with primary school children: Process drama and agentic writing. Literacy.
Duffy, P. (2014, 19.1). The blended space between third and first person learning: drama, cognition and transfer. Research in Drama Education: The Journal of Applied Theatre and Performance, 89–97.
Dziamska, D., Małyska, M., Wróblewska, M. & Woźniak, J. (brak daty). Podstawa programowa wychowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej z komentarzem. Ośrodek Rozwoju Edukacji.
Edmiston, B. (2014). Dialogue and social positioning in dramatic inquiry: Creating with Prospero. W S. Davis, Dramatic interactions in education Vygotskian and sociocultural approaches to drama education and research (strony 66–79). London: Bloomsbury.
Elkonin, D. (1984). Psychologia zabawy. Warszawa: WSiP.
Erikson, E. (1997). Dzieciństwo i społeczeństwo. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis.
Fischer-Lichte, E. (2008). Estetyka performatywności. Kraków: Wydawnictwo Księgarnia Akademicka.
Fryer, N. (2015, 20:3). The ‘third thing’: Rancičre, process drama and experimental performance. Research in Drama Education: The Journal of Applied Theatre and Performance, strony 331–336.
Goleman, D. (1997). Inteligencja emocjonalna. Poznań: Media Rodzina.
Hayes, M. (2013, August 23). New York City Children’s Hospital Gets A Pirate-Themed CAT Scan Machine. Pobrano z lokalizacji BuzzFeed: https://www.buzzfeed.com/mikehayes/new-york-city-childrens-hospital-gets-a-pirate-themed-x-ray?fbclid=IwAR19Ac3tmKy9FXblUgW9TNP3Tvujz9njMRHQOYrdNlovleMyUFIqDmVC3c
Heathcote, D. & Bolton, G. (2006). Drama for Learning. Portsmouth, NH: Heinemann.
Huizinga, J. (2011). Homo ludens. Zabawa jako źródło kultury. Wydawnictwo Aletheia.
Jackson, A. (1991). Translator’s introduction to the first edition. W.A. Boal, Games for Actors and Non-actors, London and New York, Routledge.
Jagiełło-Rusiłowski, A. (2010). Drama w STOP-KLATCE w kierunku pozytywnej zmiany społecznej. Warszawa: Stowarzyszenie Praktyków Dramy STOP-KLATKA.
Jagiełło-Rusiłowski, A. (2010). Gdzie dialog nie może, tam... dramę pośle. W A. Jagiełło-Rusiłowski, Drama w STOP-KLATCE. W kierunku pozytywnej zmiany społecznej (strony 62–73). Warszawa: Stowarzyszenie Praktyków Dramy STOP-KLATKA.
Johnson, L., & O’Neill, C. (1984). Dorothy Heathcote: Collected Writings on Education and Drama. London: Hutchinson.
Kohlberg, L. (1984). Essays on moral development: The psychology of moral development (T.2). San Francisco: Harper & Row.
Kohlberg, L., & Mayer, R. (2000). Rozwój jako cel wychowania. W Z. Kwieciński, Alternatywy myślenia o/dla edukacji. Warszawa: IBE.
Lang, L. (2004, 3/June 2004). The Dance of Power in Playbuilding Practice. Drama Research. The Research Journal of National Drama, strony 67–78.
Maisonneuve, J. (1995). Rytuały dawne i współczesne. Gdańsk: GWP.
Matczak, A. (2000). Style poznawcze. W J. Strelau, Psychologia. Podręcznik akademicki, T.2. Gdańsk: GWP.
McGregor, L., Tate, M., & Robinson, K. (1978). Learning Through Drama. London: Heinemann Educational Books.
Michalska-Dominiak, B., & Grocholiński, P. (2019). Poradnik design thinking – czyli jak wykorzystać myślenie projektowe w biznesie. Gliwice: Helion.
Mitchell, L., & Cooney, P. (2004, 3/June). Stepping Stones into the Unknown. Drama Research, strony 79–88.
Moreno, J. L. (1959). Psychodrama. New York: Beacon House.
Morgan, N., & Saxton, J. (1988). Teaching drama. A mind of many wonders. London, Melbourne, Sydney, Auckland, Johannesburg: Hutchinson.
Neelands, J. (2000, 1/April 2000). In the hands of living people. Drama Research. The Research Journal of National Drama.
Neelands, J., & Goode, T. (2000). Structuring Drama Work. Cambridge: Cambridge University Press.
O’Neil, C. (1999). Foreword to: Wagner B.J. Dorothy Heathcote. Drama as a learning medium. Portsmouth: Heinemann.
O’Neill, C. (1995). Drama Worlds. A Framework for Process Drama. Portsmouth, NH: Heinemann.
O’Neill, C., & Lambert, A. (1985). Drama Structures. A practical handbook for teachers. London – Melbourne – Sydney – Auckland – Johannesburg: Hutchinson.
O’Neill, C., Lambert, A., Linnell, R., & Warr-Wood, J. (1977). Drama Guidelines. London: Heinemann Educational & London Drama.
O’Toole, J. (1992). The Process of Drama: Negotiating Art and Meaning. London: Routledge.
Okoń, W. (1995). Zabawa a rzeczywistość. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie “Żak”.
Pankowska, K. (2000). Pedagogika dramy. Teoria i praktyka. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie „Żak”.
Pankowska, K. (2013). Drama. Konteksty teoretyczne. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego.
Piaget, J. (1967). Rozwój ocen moralnych dziecka. Warszawa: PWN.
Piaget, J., & Inhelder, B. (1999). Psychologia dziecka. Wrocław: Siedmioróg.
Przetacznikowa, M., & Spionek, H. (1982). Zabawa jako typowa forma działalności małego dziecka. W M. Żebrowska, Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży. Warszawa: PWN.
Slade, P. (1976). An Introduction to Child Drama. London-Sydney-Auckland-Toronto: Hodder and Stoughton.
Somers, J. (1994). Drama in the Curriculum. London-New York: Cassell.
Sułkowski, B. (1984). Zabawa. Studium socjologiczne. Warszawa: PWN.
Szkudlarek, T. (2000). Wyzwanie pedagogiki krytycznej. W T. Szkudlarek, & B. Śliwerski, Wyzwania pedagogiki krytycznej i antypedagogiki (strony 9–48). Kraków: Impuls.
Szkudlarek, T. (2004). Pedagogika krytyczna. W Z. Kwieciński, & B. Śliwerski, Pedagogika (strony 363–377). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Szmidt, K. (2013). Pedagogika twórczści. Sopot: GWP.
Vasta, R., Haith, M., & Miller, S. (1995). Psychologia dziecka. Warszawa: WSiP.
Wagner, B. J. (1999). Dorothy Heathcote. Drama as a learning medium. Portsmouth: Heinemann.106 Bibliografia
Way, B. (1998). Development through Drama. New York: Humanity Books.
Weller, S. (2012). Oddech w psychoterapii. Sopot: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Witerska, K. (2010). Drama na róznych poziomach kształcenia. Łódź: Wydawnictwo Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi.
Witerska, K. (2014). Drama. Przewodnik po koncepcjach, technikach i miejscach. Warszawa: Difin.
Witerska, K. (2016). Teatr Forum. Drama, edukacja rówieśnicza, profilaktyka. Warszawa: Difin.
Witerska, K. (2018, nr 1(13) 2018). Teatr Forum jako egzemlifikacja edukacji performatywnej. Kultura i Wychowanie, strony 109–117.
Witerska, K. (2020). Play It Out Loud. Using drama for the social inclusion of shy children. Report.
Wygotski, L. (1989). Myślenie i mowa. Warszawa: PWN.
Zdankiewicz-Ścigała, E., & Maruszewski, T. (2000). Teorie emocji. W J. Strelau, Psychologia. Podręcznik akademicki, T.2. Gdańsk: GWP.
Zimbardo, P. (1990). Shyness: What It Is, What To Do About It. Cambridge, Massachusetts: Perseus Books.