Moje życie z psychologią. Pół wieku razem

W książce znajduje się opis drogi dojścia autorki do wyboru zawodu psychologa. Przedstawiony jej oczami obraz studiów na UW w latach 60. Ukazana mistrzowska szkoła prof. Haliny Spionek, twórczyni polskiej szkoły psychologii klinicznej dziecka, z której wywodzi się autorka. Następnie przedstawione zostały trudności związane z odejściem z pracy prof. Spionek i podjęciem wysiłku restytucji dyscypliny przez jej współpracowników. Powstanie Ośrodka Terapeutycznego dla Dzieci przy Instytucie Psychologii UW zmieniło formę pracy diagnostyczno-terapeutycznej psychologów, a także kształcenia studentów i przyczyniło się do powstania nowej formy terapii dzieci autystycznych i z zaburzeniami rozwoju umysłowego oraz ich rodzin.

W książce przedstawione są liczne formy współpracy autorki z instytucjami naukowymi, organizacjami pozarządowymi itd., wszystkie nakierowane na poprawę sytuacji osób niepełnosprawnych w naszym kraju. Ostatni okres pracy Małgorzaty Kościelskiej wiąże się z przejściem do Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, objęciem opieką całego spektrum zagadnień psychologii klinicznej.

Książka zawiera także różne przemyślenia o charakterze teoretycznym, dotyczące uprawiania nauki, dydaktyki i polityki naukowej

Podmiot odpowiedzialny za bezpieczeństwo produktu: Difin sp z o.o., ul. F. Kostrzewskiego 1, 00-768 Warszawa (PL), adres e-mail: info@difin.pl, tel (22) 851 45 61

Recenzja

prof. dr hab. Barbara Bokus:

Książka Moje życie z psychologią. Pół wieku razem to autobiografia wybitnej Uczonej, której wkład w rozwój psychologii klinicznej w Polsce jest niezaprzeczalny, a psychologia kliniczna dziecka na trwale łączona z Jej nazwiskiem. Tym samym autobiografia naukowa Profesor Małgorzaty Kościelskiej to także obraz naszej dyscypliny, jej współczesne oblicze i to, jak się ono kształtowało. (...) Dla Czytelników będzie to fascynująca lektura. Pokaże bowiem historię ośrodków akademickich powołanych do badań z psychologii klinicznej dziecka, rozwój działań tam podjętych, związki między badaniami naukowymi a praktyką psychologiczną, pracę nauczycieli akademickich wprowadzających studentów w proces diagnozowania i terapii dzieci oraz ich rodzin. (...) W książce odnajdujemy fakty, które warto uchronić od zapomnienia. Odnajdujemy w niej ludzi, którzy dla psychologii akademickiej i jej związków z szeroko rozumianą praktyką psychologiczną uczynili bardzo wiele. (...) W autobiografii, jak w soczewce ukazane są zmiany, które w okresie półwiecza miały miejsce w psychologii klinicznej jako dyscyplinie teoretycznej i stosowanej. Autobiografia naukowa Pierwszej Damy psychologii klinicznej dziecka w Polsce pokazuje, jak ta dyscyplina, początkowo służebna wobec innych nauk, stała się dyscypliną autonomiczną, z  własnym obszarem badań, metodologią i  rozwiązaniami proponowanymi służbie zdrowia, szkolnictwu i innym dziedzinom życia społecznego. Ta książka będzie z zainteresowaniem przyjęta przez pracowników naukowych, przez studentów (i to nie tylko psychologii), przez psychologów, pedagogów oraz medyków zatrudnionych w różnych ośrodkach pracy z dziećmi, młodzieżą i osobami dorosłymi, a także (w co nie wątpię) przez rodziców i opiekunów osób z różnymi formami niepełnosprawności.

Autor książki

Profesor psychologii, wieloletnia kierownik Katedry Psychologii Klinicznej na Uniwersytecie Warszawskim; obecnie związana z Akademią Bydgoską. Stworzyła oryginalną koncepcję upośledzenia umysłowego jako rezultatu procesu patologii rozwoju. Jej badania nad funkcjonowaniem społecznym osób niepełnosprawnych utorowały drogę ruchowi integracji w Polsce. Otrzymała główną nagrodę Polskiego Towarzystwa Psychologicznego za osiągnięcia w łączeniu teorii z praktyką. Posiada przyznany przez ZG PTP certyfikat nr l konsultanta w psychologii klinicznej dziecka. Opublikowała ponad 120 prac.