Relacje Unii Europejskiej z krajami Afryki, Karaibów i Pacyfiku. Historia i perspektywy

Wstęp

Rozdział I. Teoria i praktyka współpracy z krajami rozwijającymi się

1. Teoretyczne postawy wsparcia rozwojowego – narodziny ekonomii rozwoju
1.1. Wprowadzenie do ekonomii rozwoju 
1.2. Rozwoj społeczno-gospodarczy w koncepcjach ekonomii rozwoju
1.3. Teorie pierwszej generacji
1.4. Nurt heterodoksyjny
1.5. Nowe kierunki ekonomii rozwoju
1.6. Neoliberalne odrodzenie ekonomii rozwoju
1.6.1. Konsensus waszyngtoński – neoliberalny przepis na rozwoj
1.6.2. W kierunku konsensusu postwaszyngtońskiego
1.7. Podsumowanie – wspołczesne tendencje w ekonomii rozwoju
2. Wspolnotowa polityka wspołpracy na rzecz rozwoju jako wyraz wsparcia dla krajów rozwijających się
2.1. Założenia wspolnotowej polityki wspołpracy na rzecz rozwoju
2.2. Unia Europejska jako dostarczyciel pomocy
2.2.1. Wielkość i kierunki europejskiego wsparcia
2.2.2. Formy dostarczania pomocy rozwojowej
2.2.2.1. Podejście projektowe
2.2.2.2. Wsparcie sektorowe
2.2.2.3. Wsparcie budżetowe
2.2.3. Źrodła finansowania pomocy rozwojowej
2.2.4. Podsumowanie − zmienne koncepcje działania
3. Handel jako dźwignia rozwoju – konsekwencje rozwoju wymiany handlowej dla krajow rozwijających się
3.1. Korzyści z handlu dla krajow rozwijających się
3.2. Zagrożenia wynikające z liberalizacji i wolnego handlu dla krajow rozwijających się
4. Polityka handlowa Unii Europejskiej jako narzędzie wsparcia dla rozwoju
4.1. Hierarchia preferencji handlowych UE
4.2. Powszechny system preferencji celnych (GSP) jako wyraz polityki handlowej w służbie rozwoju
4.3. Instrument wsparcia dla rozwoju handlu − „Aid for Trade”

Rozdział II. Historyczny wymiar relacji Unii Europejskiej z krajami Afryki, Karaibów i Pacyfiku – od traktatu rzymskiego do konwencji generacji Lomé

1. Wprowadzenie
2. Stowarzyszenie z krajami rozwijającymi się w świetle traktatu rzymskiego
3. Konwencje Yaounde I i II
4. Konwencje generacji Lome
4.1. W kierunku nowej koncepcji stowarzyszenia
4.2. Trudna droga do Lome I – negocjacje nad nowym porozumieniem
4.3. Nowy kształt stowarzyszenia − konwencja z Lome
4.3.1. Nowy kształt stosunkow handlowych
4.3.2. Wsparcie na rzecz rozwoju
4.3.2.1. Pomoc rozwojowa
4.3.2.2. STABEX – system stabilizacji dochodow z eksportu
4.3.2.3. Wspołpraca przemysłowa
4.3.3. Przełomowy charakter konwencji Lome I
4.4. Konwencja Lome II
4.5. Konwencja Lome III
4.6. Konwencja Lome IV
4.7. Lome IV − bis
5. Ewolucja zasad wspołpracy w latach 1957–2000 – podsumowanie

Rozdział III. Porozumienie o Partnerstwie z Cotonou – nowy wymiar relacji UE-AKP w XXI wieku

1. Globalizacja i regionalizacja jako płaszczyzna wspołpracy w XXI w. – ujęcie teoretyczne
1.1. Istota procesu globalizacji
1.2. Globalizacja z perspektywy krajow rozwijających się
1.2.1. Wymiana handlowa i przepływy fi nansowe
1.2.2. Globalizacja jako czynnik rozwoju
1.3. Regionalizacja światowej gospodarki – sprzeczność czy uzupełnienie procesu globalizacji?
2. Porozumienie o Partnerstwie z Cotonou – wspołpraca Unii Europejskiej z krajami AKP w dobie globalizacji światowej gospodarki
2.1. Uwarunkowania nowego porozumienia
2.1.1. Uwarunkowania globalne
2.1.2. Ewolucja procesow integracyjnych w ramach EWG/UE
2.1.3. Sytuacja w krajach AKP
2.1.4. Niepowodzenia wcześniejszej wspołpracy
2.2. W kierunku nowego modelu wspołpracy – negocjacje Porozumienia o Partnerstwie z Cotonou
2.2.1. Stanowisko Wspolnoty
2.2.1.1. Wspołpraca polityczna
2.2.1.2. Pomoc rozwojowa
2.2.1.3. Wspołpraca gospodarcza i handlowa
2.2.2. Stanowisko państw AKP
2.2.2.1. Wspołpraca polityczna
2.2.2.2. Pomoc rozwojowa
2.2.2.3. Wspołpraca gospodarcza i handlowa
2.2.3. Proces negocjacyjny
2.3. Porozumienie o Partnerstwie z Cotonou
2.3.1. Cele i zasady nowego partnerstwa
2.3.2. Wspołpraca polityczna
2.3.3. Pomoc rozwojowa
2.3.4. Wspołpraca gospodarcza i handlowa
2.3.5. Pierwsza rewizja Porozumienia o Partnerstwie z Cotonou (2005 r.)
2.3.6. Druga rewizja Porozumienia o Partnerstwie z Cotonou (2010 r.)
2.4. Podsumowanie – Porozumienie o Partnerstwie z Cotonou w świetle globalizacji i regionalizacji światowej gospodarki

Rozdział IV. Nowy wymiar relacji Unii Europejskiej z krajami Afryki, Karaibów i Pacyfiku – umowy o partnerstwie gospodarczym

1. Wprowadzenie
2. Umowy o partnerstwie gospodarczym – istota i założenia
2.1. Istota umow o partnerstwie gospodarczym
2.2. Umowy o partnerstwie gospodarczym a integracja regionalna
2.3. Umowy o partnerstwie gospodarczym jako element wsparcia dla rozwoju
2.4. Umowy o partnerstwie gospodarczym w świetle zasad WTO
2.5. Prognozowane skutki umow o partnerstwie gospodarczym
3. Negocjacje umow o partnerstwie gospodarczym
3.1. Wprowadzenie
3.2. Kwestie sporne w procesie negocjacji UPG
3.3. Przejście do nowej rzeczywistości
3.4. Umowy o partnerstwie gospodarczym – sytuacja w ujęciu regionalnym
3.4.1. Karaiby (CARIFORUM-UE UPG)
3.4.2. Afryka Zachodnia (ECOWAS-UE UPG)
3.4.3. Afryka Południowa (SADC-UE UPG
3.4.4. Afryka Południowo-Wschodnia
3.4.4.1. ESA-UE UPG
3.4.4.2. EAC-UE UPG
3.4.5. Afryka Środkowa (CEMAC-UE UPG)
3.4.6. Pacyfi k (Pacyfi k-UE UPG)
4. Umowy o partnerstwie gospodarczym w kontekście procesow globalnych - podsumowanie
Podsumowanie − zmienność koncepcji współpracy UE-AKP
1. Ewolucja modelu wspołpracy UE-AKP
1.1. Ewolucja relacji UE-AKP na płaszczyźnie wsparcia rozwojowego
1.2. Ewolucja wspołpracy ekonomiczno-handlowej
2. Umowy o partnerstwie gospodarczym – w kierunku nowego modelu wspołpracy handlowej
3. Perspektywy na przyszłość

Spis tabel
Spis rysunków
Spis wykresów
Bibliografia
Aneks
Aneks I. Lista najsłabiej rozwiniętych państw świata – 2013 r
Aneks II. Wskaźniki rozwoju społeczno-gospodarczego państw AKP
Aneks III. Wymiana handlowa państw AKP (2011 r.)
Aneks IV. Wymiana handlowa krajow UE z państwami AKP (mln EUR, 2010 r.)