Podstawy socjotechniki dla politologów, polityków i nie tylko

Spis treści:

Wstęp

Część pierwsza. SOCJOTECHNIKA JAKO KONKRETYZACJA PRAKSEOLOGII

I. Czym jest socjotechnika?   
II. Technika, psychotechnika, socjotechnika   
III. Działanie  
IV. Efektywność działania. Kryteria, warunki i bariery  

Część druga. KLASYCZNE „CZYSTE” METODY DZIAŁANIA   

V. Perswazja   
VI. Podstęp   
VII. Przymus  
VIII. Przemoc   
IX. Osobliwości i pokrewieństwa metod jednorodnych   
X. Determinanty wyboru metod działania   

Część trzecia. ODDZIAŁYWANIA HYBRYDOWE I SYNDROMATYCZNE

XI. Sugestia – posiłkowa i transgresywna forma wpływu  
XII. Rodzaje i funkcje sugestii   
XIII. Terror   
XIV. Terroryzm   
XV. Socjotechnika non violence, czyli walka bez użycia przemocy  

Podsumowanie   

Spis schematów

prof. nadzw. UW Mirosław SUŁEK:

Prof. Mirosław Karwat podjął się bardzo ambitnego zadania – napisania podręcznika do socjotechniki jako – co zrozumiałe – nauki prakseologicznej. Pracę cechuje wielka dyscyplina merytoryczna, metodologiczna i formalna. (…) Książka została określona jako podręcznik, ale jest to podręcznik dla zaawansowanych, a przy tym cierpliwych i sumiennych czytelników. Ze względu na mistrzowskie posługiwanie się słowem, może być swego rodzaju przewodnikiem dla tych, którzy chcą ulepszyć swoją sztukę pisarską.

Przedstawioną mi do zrecenzowania książkę Pana prof. Mirosława Karwata (…) uważam za wielkie osiągnięcie naukowe i dydaktyczne (…).


prof. nadzw. UWr. Leszek SOBKOWIAK:

Podkreślić pragnę znaczenie kilku istotnych założeń przyjętych i rozwijanych przez Autora (…). Po pierwsze, przekonanie, że nie ma sensownej socjotechniki empirycznej – jako racjonalnego działania, bez jej teoretycznej podbudowy w postaci wiedzy prakseologicznej, socjologicznej i psychologicznej. Można tutaj przywołać wzorzec klasycznej socjotechniki, postulujący wysiłek poznawczy i praktyczny w następującym ciągu: wiedza (interdyscyplinarna) – dyrektywy socjotechniczne – działania socjotechniczne.

Po drugie, konieczność przeciwstawienia się rozpowszechnionym w ostatnich dekadach dwóm zjawiskom: manierze wąskiego rozumienia socjotechniki jako użytecznego narzędzia osiągania celów (zwłaszcza przez wykorzystywanie metod manipulacji), oraz ekspansji takich rynkowo i ściśle pragmatycznie zorientowanych dyscyplin i praktyk, jak na przykład marketing, Public Relations czy reklama. W ekspansji tej nie byłoby nic złego, ale pod warunkiem nie zapominania o metodologicznym i teoretycznym dorobku prakseologii i socjotechniki. Uwzględnianie tego dorobku powinno być podstawą i swoistym gwarantem naukowego charakteru i praktycznej użyteczności wspomnianych dyscyplin.